Ukraine en de vrolijke begraafplaats
Op de camping ontbijten we met thee en een overgebleven chocoladereep van ROM. De Duitse motorrijder vraagt nog een paar laatste tips over hoe hij op zijn pas aangeschafte Tomtom een route kan maken. We laden alle spullen weer op de motoren en vertrekken.
De doelen van vandaag zijn de Vrolijke Begraafplaats in Sarpata en de grens met Hongarije oversteken. Na de weg van gisteren zijn we wel wat gewend, maar hoopten we toch echt dat we niet nog zo’n slecht wegdek tegen zouden komen. Het viel mee. Er zitten nog een paar oneffenheden in, maar dat houdt vrij snel op.
De volgende 60 km naar Sapanta verlopen vrij vlot. Het is een onopvallende afslag, maar na twee bochten sta je oog in oog met dezelfde samenstelling aan meukjes, kraampjes en vooral veel geborduurde bloeses rond de kleine, maar inderdaad vrolijke begraafplaats. We betalen 5 lei per persoon, krijgen drie postkaarten mee en vragen ons af of het oude mannetje in de kiosk cq kassa een beetje doof is. De kerkelijke muziek schalt over het kerkhof.
Van binnen is de kerk nog ‘in ontwikkeling’ of in ieder geval in renovatie. De buitenkant ziet er prachtig uit, hoewel de kloosters waar we gisteren waren nóg veel mooier waren. Het accent ligt vooral op de graven rond de kerk, die niet alleen in hout gekerfde kruisen zijn, maar ook geverfd.
Een locale artiest, Stan Ioan Patras, vond dat er best wat gevierd mocht worden bij de overgang van het leven naar de dood en beschilderde de kruisen met de beroepen van de doden. Dat resulteerde in deze bijzondere, gekleurde kruisen bij de graven.
Omdat het tegen het middaguur aan loopt, besluiten we om in het circus van deze attractie ook maar meteen te lunchen. Dat blijkt niet de beste beslissing van de week: vet, afgekoeld en gebakken in vet dat niet warm genoeg is. Inmiddels is de temperatuur opgelopen van echt koud vanmorgen tot warm en de vesten gaan uit als we weer opstappen. Volgende doel is de grensovergang en dus zetten we er vaart achter.
Om een uur of drie Roemeense tijd rijden we de Roemeense grens over. Het is vervallen en stil. Zelfs het gebouw met borden en banners met ‘shoppingcenter’ in het niemandsland is verlaten en dicht. De coffee to go wordt er al lange tijd niet meer gemaakt. Bij de Hongaarse grens staan we kort in de rij en na het laten zien van onze paspoorten kunnen we zonder problemen door.
We stoppen even om campings in de buurt te zoeken en komen er achter dat het toch nog wel een km of 60 gaat kosten voor we ergens terecht kunnen. Dus dan maar weer het gas erop, terwijl we smelten in ook onze motorpakken, het zweet over onze rug loopt en we volledig gaar zijn door de gereden km’s en de benauwdheid.
We vinden een paar campings van onze route af en kieEn er dan toch maar voor om verder te rijden voor een camping op de route. We doen de vochtige helmen op, trekken de plakkerige handschoenen weer aan en starten de warme motoren.
Niet lang na ons vertrek vanaf de grens, waarbij we overigens flink opschieten omdat de wegen recht en vlak zijn, komen we een camping tegen met zwembad, spa en thermen. Hier stoppen we en zetten de tenten op.
We laten onze spieren even tot rust komen in de warme baden en merken dat die gaten in de weg onze nekspieren best klappen heeft gegeven.
Na een hapje eten en een douche is het bed een plaats van rust en ontspanning. Nu de buren nog in dezelfde modus krijgen.