Dag 6: woensdag 14 juni 2023
Start: Idilevo (BG)
Eind: Çorlu (Tr)
Kilometers: 421
Vandaag gaan we echt beginnen aan onze reis. Een laatste check op wat er nu wel of niet mee gaat, de ingepakte zijkoffers op de motor, de tent achterop en we kunnen weg. De bus staat netjes op het grasveld van de camping geparkeerd en na een koffie (en nog een koffie) vertrekken we. Het is erg warm, maar met een glimlach op het gezicht rijden we richting Turkije.
Via doorgaande wegen rijden we richting het zuiden om daar op het drielandenpunt met Bulgarije, Griekenland en Turkije de grens met Turkije te passeren. Vlak voor die grens rijden we door Svilengrad (BG) om nog wat boodschappen te doen en water in te slaan. Daar zien we tot onze verbazing een enorm aantal grote en kleine casino’s en andere goktentjes. We gaan er maar vanuit dat dit is omdat gokken aan de andere kant van de grens niet toegestaan is en dit voor de Bulgaren een lucratieve manier is om daar gebruik van te maken.
Bij de grens met Turkije is het druk en warm. Het kost ons zo’n 45 minuten om door alle formaliteiten heen te komen en die bestaan uit verschillende etappes:
1. Paspoort controle en een foto van je gezicht
2. Controle van de papieren van de motor en de groene kaart
3. Invoeren van het kenteken in een systeem
Mijn kennis over LEAN procesmanagement zegt me dat dit efficiënter kan, maar er is ruim voldoende personeel om al deze posten te bemannen.
Meteen na de grenspassage pinnen we Turkse Lira’s en blijkt elke bank zijn eigen geldautomaat te hebben. Gelukkig staan ze wel naast elkaar.
Wees gerust: als buitenlander kun je bij elk apparaat pinnen. Voor Turken zal dat wel iets anders liggen en dat is waarschijnlijk ook de reden waarom je ook bij elk tankstation een batterij pinapparaten van de verschillende banken bij de kassa ziet liggen.
Vanaf nu rijden we binnendoor en volgen we de borden naar Istanbul. Zo tegen het einde van de middag willen we een slaapplek zoeken, maar dat blijkt toch lastiger dan gedacht. Campings zijn er niet en we komen geen hotels tegen. De Tomtom helpt ook niet echt en ook Google geeft weinig informatie. In elke grotere plaats langs de route zoeken we een slaapplek, maar die zijn er niet of ze zijn vol. Een bijkomend voordeel is dat we steeds verder komen en de grens met Georgië met elke km naderen, maar na een lange dag zijn we kapot van de warmte en snakken naar een douche en koud drankje.
Gelukkig vinden we uiteindelijk in Çorlu toch nog een hotel. Er is een kamer vrij, weliswaar zonder airco en het is verbazingwekkend hoe blij je kunt zijn met een douche vol schimmel, als je graag wil douchen. Na een verfrissende douche lopen we een rondje in de omgeving en in de buurt van het hotel eten we köfte, halen een biertje in de winkel en vinden het wel voldoende voor vandaag.
Dag 7: donderdag 15 juni 2023
Start: Çorlu (TR)
Eind: Zonguldak (TR)
Kilometers: 499
’s Nachts worden we rond 04:30 uur wakker door de luidspreker op de moskee. Het is even wennen, maar dat zal zeker niet de laatste keer zijn deze vakantie. Na een goed ontbijt pakken we de spullen weer op de motoren en rijden verder oostwaarts. Het plan is Istanbul zo hoog mogelijk te passeren in verband met de eventuele drukte. We proberen altijd zoveel mogelijk de grote steden te vermijden, tenzij we die graag willen bezoeken. maar ook dan kiezen we voor de meest directe route naar ons doel in de stad.
Op deze passage door Turkije vermijden we zoveel mogelijk snelwegen, maar om de Bosporus over te steken, moeten we toch via de tol-snelweg D-7 over de Yavuz Sultan Selim brug. Maar dat blijkt niet heel erg te zijn: wat een enorme brug is dat! Als je omhoog kijkt langs de pilaren, krijg je ter plekke hoogtevrees als je dat nog niet had. Dit is echt mega en op een foto niet vast te leggen!
Even flitst door mijn hoofd dat we aan de andere kant van deze brug een ander werelddeel binnenrijden en dus ook de ANWB wegenwachtdekking niet meer van toepassing is. Gelukkig geldt de motorverzekering nog wel.
Na de het betalen van de tol verlaten we de snelweg weer snel om verder binnendoor te rijden. We volgen de D020 via Sile en langs de Zwarte Zee. Deze weg is echt een aanrader! Mooi asfalt, bochtig en toch het rijdt lekker door met een prachtig uitzicht.
Op basis van het aantal kilometers dat we denken te rijden, hebben we rond de middag een camping gevonden aan de D010 in de buurt van Akçakoca. Maar eenmaal daar aangekomen blijkt bij aankomst dat deze verbouwd wordt en dus gesloten is. Dat is even een misrekening, maar ja: als er één camping is, zullen er wel meer zijn. Zeker zo langs de kust. Maar dat valt tegen en net als gisteren rijden we verder en verder op zoek naar een plek om te overnachten. Het bizarre is dat er vóór deze camping een hele rij andere campings te vinden waren, maar omkeren en terugrijden is geen optie.
In een plaats verderop doe ik een poging om een lokale simkaart te kopen in een Vodafonewinkel zodat we in ieder geval internet hebben om campings en hotels te kunnen zoeken. Na een uur klungelen aan de balie (zij spreken geen Engels en ik geen Turks) komen we er niet uit. Er zou iets mis zijn met mijn paspoort en ik zou dat moeten laten aanpassen bij de politie. Mooi niet dus, dan maar geen simkaart. We pakken de motoren en rijden weer verder. De POI’s op de Tomtom laten weliswaar wat hotels en campings zien, maar na vijf keer bij een woonhuis uitgekomen te zijn, geven we de moed op en volgen de D010. Die POI’s in Turkije zullen wel een project van de stagiaire bij TomTom geweest zijn…
Tip: koop gewoon meteen aan de grens een touristen simkaart en ga niet lopen klungelen onderweg. Die wijze les heb ik wel geleerd.
Als de avond valt, rijden we Zonguldak binnen en vinden toch nog wat hotels. Het eerste hotel waar we naar binnen lopen, vraagt een schrikbarende prijs van ruim 120 Euro voor een overnachting, maar bij de volgende krijgen we een prachtige kamer met ontbijt voor nog geen € 40. De motoren kunnen niet binnen staan en moeten op de boulevard blijven staan. Voor de zekerheid halen we dan maar alle koffers en loszittende accessoires er af en zetten we ze aan elkaar vast met verschillende sloten en op het stuurslot. En ook dit zal niet de laatste keer zijn deze reis…
Om de koffers op de vierde etage te krijgen, kunnen we gebruik maken van de lift. Die is heel erg klein en heeft het de vervelende eigenschap om voordat het omhoog gaat eerst een halve meter naar beneden te vallen. Lekker gevoel als je het, net als ik, het toch al niet zo op liften hebt… Maar goed, we hebben een slaaplek en Zonguldak is een aardige havenplaats. Bij een ondergaande zon lopen we naar de boulevard en eten we fantastische vis.
Dag 8: vrijdag 16 juni 2023
Start: Zonguldak (TR)
Eind: Sinop (TR)
Kilometers: 499 (ja, dit klopt. Vandaag weer exact 499 km net als gisteren)
Het eerste dat je doet als je wakker wordt en je motor staat buiten, is kijken of de motoren er nog staan. Die blijken er gelukkig nog te staan.
We hebben prima geslapen en na een goede douche, een ontbijt waarbij zelfs friet geserveerd wordt, is het weer tijd om de koffers via de brakke lift naar beneden te brengen. Het is flink sjouwen en de lift is zo klein dat we een paar keer op en neer moeten, maar al met al zijn we klaar om te vertrekken…
Voor vandaag zien we wel hoe ver we komen. We hebben een globale route gemaakt door Turkije en volgen vandaag de D010 verder naar het oosten langs de kust. Echt een prachtige weg met super uitzicht! Nadeel is dat de weg erg smal is en tegenliggers weinig rekening houden met motoren en regelmatig de blinde binnenbocht nemen. Het is dus oppassen op dit stuk.
In Cide eten we aan het strand een enorme tosti met Turkse worst als lunch, natuurlijk inclusief een glaasje thee, en volgen de D010 verder.
Onderweg worden we voor de eerste keer door de politie aan de kant gezet voor een controle. We hebben ze al een aantal keer aan de andere kant van de weg zien staan, maar tot nu toe hadden we daar nog geen last van. De politieagent weet zichtbaar niet wat hij met twee Nederlanders aan moet. Na een vlugge blik op het paspoort mogen we door. Naast de daadwerkelijke politiecontroles staat Turkije vol met bordkartonnen collega’s, waarvan een enkele zelfs is uitgerust met een zwaailamp op zonne-energie.
Aan het einde van de dag vinden we in Sinop een camping die ik al eerder via Google gevonden had. Deze is gelukkig wel open en we kunnen eindelijk in de tent slapen. Hotels zijn best fijn, maar gewoon lekker in je eigen tent en slaapzak liggen, draagt meer bij aan het vakantiegevoel. Bovendien is dat sjouwen met koffers echt helemaal niks!
De overnachtingsprijs van 500 TL (~13 euro) wordt ter plekke bedacht en omdat het seizoen nog niet begonnen is, is er naast het sanitair nog niks open. Maar ja, we staan in ieder geval. In de winkel tegenover de camping haal ik wat Turkse worst en pasta en we kunnen ons eigen potje koken en relaxen. Gelukkig zijn er in Turkije voldoende zwerfhonden om je gezelschap te houden.
We lopen een stukje langs de zee en bij terugkomst op de camping komen we een Italiaans stel tegen dat rondreist op twee motoren. Ze hebben allebei hun baan opgezegd en reizen fulltime de wereld over. Daar ben ik best een beetje jaloers op. Zeker omdat ze van onze leeftijd blijken te zijn. We praten over het rijden, het reizen en de avonturen die we tot nu beleefd hebben.
Als we ’s avonds voor de tent hangen en een boekje lezen, komen er twee Turkse busjes aan waar twee stellen met een kinderschaar uitkomen. Ze zetten hun tenten vlak naast die van ons terwijl er nog heel veel ruimte op de camping is. Pannen en kooksets worden uitgepakt en we beginnen ons af te vragen waarom ze pal naast ons komen staan terwijl er zoveel ruimte is. We hopen hardop dat de overlast beperkt blijft, maar dat blijkt enorm mee te vallen! De kinderen zijn rustig en we horen ze vrijwel niet. Tot zover ons vooroordeel… Of we zijn te veel aan Nederlandse kinderen gewend.
Eén van de kinderen wordt naar ons toegestuurd met een aantal bakjes met koekjes en andere lekkernijen en probeert in zijn beste Engels een gesprekje aan te gaan. Daarna komen ook zijn ouders met de andere kinderen even bij ons staan voor een kort gesprekje. Deels in het Engels en deels met handen en voeten proberen we onze dank uit te spreken voor de gastvrijheid en verontschuldigen ons voor het niet hebben van iets lekkers om terug te geven. Dat was absoluut niet nodig, vonden ze, maar we voelden ons toch een beetje naar achteraf.
Dag 9: zaterdag 17 juni 2023
Start: Sinop (TR)
Eind: Ordu (TR)
Kilometers: 323
Wij zijn nu 9 dagen onderweg en al halverwege Turkije, dus we besluiten het vandaag rustig aan te doen. Tijdens het ontbijt zoek ik via de wifi een camping op die zo’n 300 kilometer verderop ligt. Het kamperen smaakt naar meer, dus dat gaan we zo veel mogelijk doen. Mij bekruipt steeds meer het gevoel dat wij Turkije tekort doen door het als transit-land te bereizen. Zoiets als dat je Duitsland snel doorrijdt op weg naar de wintersport. En dus slaan we alle plekken die we horen in gesprekken of die ons als tip gegeven worden op in Google maps en we maken met elkaar de afspraak dat wij zeker nog een keer een rondje Turkije gaan doen. En dan willen we niet alleen de kust, maar het hele land doorrijden.
Na een snelle check van oliepeil en banden is het tijd om te gaan. De D010 staat bekend als de Black Sea Coastal road en loopt bijna vanuit Istanbul tot de grens met Georgië. Het volgen van deze weg is absoluut geen straf en dus blijven we deze weg volgen.
Bij Samsun besluiten we niet de rondweg te volgen, maar rijden we over de boulevard dwars door de stad. Het is rond lunchtijd en het biedt de kans op een smakelijke lunch. Midden in de stad eten we een pide.
Omdat zoon voetbalsjaaltjes spaart, doen we nog een halfbakken poging om een fanshop te vinden bij het lokale voetbalstadion, maar het is zo warm dat zelfs de koeien de schaduw van het naastliggende beursgebouw opzoeken.
Tanken in Turkije
In Turkije zijn volop benzinepompen, maar er zijn een paar dingen waar je rekening mee moet houden. Zelf tanken wordt niet gewaardeerd: er is altijd iemand die de tank voor je volgooit. Voor het tanken kan starten, moet eerst je kenteken ingevoerd worden, anders wordt de pomp niet vrijgegeven. Tank je langs een grotere weg, dan krijg je twee bonnetjes en moet je binnen afrekenen : een bonnetje is voor jezelf en de andere is voor de pompbediende om af te geven na het betalen en dan kun je weg.
Het prijspeil van Euro95 in juni 2023 lag op zo’n €1.10 per liter.
Turkse steden als Trabzon en Samsun zijn echt ontzettend groot. Samsun bijvoorbeeld heeft ruim 550.000 inwoners en als je naar de drukte op de weg kijkt lijken ze ook allemaal een eigen auto te hebben.|Tijd om door te rijden naar camping Gölge camp in Ordu om daar te zwemmen, de was te doen en verder gewoon te relaxen. En dat ook nog eens voor de helft van de prijs van gisteren nacht.
We staan in de schaduw en zo’n 30 meter van de zee. Dit is een super goed plekje! Zodra we aankomen wordt de jongste bediende naar ons toe gestuurd met thee. Normaal gesproken drink ik alleen thee als ik ziek ben, maar hier in Turkije smaakt het ons prima. Op het terras op het strand en direct naast de tent wordt ons eten en drinken geserveerd, dus wij komen de dag verder wel door. Onderweg komen we her en der straathonden tegen en ook hier zijn allerschattigste puppy hondjes die geen aandacht te kort komen van bezoekers.
Dag 10: zondag 18 juni 2023
Start: Ordu (TR)
Eind: Batumi (GE)
Kilometers: 424
Midden in de nacht worden we gewekt door een enorme onweersbui met windstoten. Het regent en stormt echt keihard. De tent staat te schudden en we proberen zoveel mogelijk spullen van het tentdoek af te houden om doorlekken te voorkomen. Na een uur nemen de regen en de storm af en kunnen we verder slapen.
Een jong stel naast ons heeft waarschijnlijk minder geluk gehad (of hebben een minder sterke tent) en zijn uit hun tent gevlucht en hebben de rest van de nacht in de auto doorgebracht. Ze treffen de volgende ochtend een drijfnatte tent met inhoud aan.
Voor we vertrekken check ik nog wel even of er nog net zoveel puppy’s liggen als gisteravond en Coco er niet stiekem één ontvoerd heeft.
’s Ochtends is het bewolkt, maar droog. We pakken de tent nat in en dubben even of we de D915, een weg die ons in Bulgarije getipt werd, wel moeten doen. Het zou een prachtige, maar lastige weg zijn. Het uitzicht maakt veel goed volgens de verhalen. De weg is niet verhard, en de tipgever schatte ons niveau wel in dat we die zouden kunnen rijden.
Na het afwegen van de voor- en tegenargumenten besluiten we deze weg voor nu te skippen. De D915 staat namelijk bekend als een van de gevaarlijkste wegen van de wereld… Na het noodweer van afgelopen nacht zal het daar ook wel slecht zijn en vooral glad met de stenen die de weg vormen. We komen er op de terugweg waarschijnlijk weer langs en misschien is het weer dan beter. Het plaatje in Google maps is overigens veelbelovend.
Bij de lunch in Trabzon blijkt de eigenaar van het eettentje een paar woorden Nederlands te spreken omdat hij in Utrecht gewerkt heeft. Dat is een grappig detail van Turkije: je komt veel mensen tegen die wat Duits, Frans of Nederlands spreken.
Van Trabzon naar Batumi in Georgië is het een goede 200 kilometer. We boeken alvast een hostel via Booking.com en rijden de laatste kilometers naar de grens.
Voor de grens staat zo’n 15 kilometer aan vrachtwagens opgesteld. Deze rij heeft zijn eigen dynamiek met in- en uitstappende chauffeurs en een doordringende urine- en afvallucht. Ik heb geen idee wat de wachttijd voor vrachtwagens is, maar wij kunnen ze gelukkig passeren en rijden richting de grensovergang. Met goed een uur zijn we door alle controles van papieren en bagage en rijden de grens over. Aan de andere kant worden we meteen aangeklampt door allerlei fixers die geld willen wisselen of je een verzekering of simkaart willen verkopen. Ik word daar altijd een beetje narrig van dus we ontwijken de opdringerige verkopers en rijden snel door.
Motorverzekering in Georgië
Je eigen motorverzekering is niet geldig in Georgië dus zul je er een moeten afsluiten. Dat kan dus bij de grens, maar je kunt dat ook vooraf online doen via tpl.ge/en Dat is een officiële site zodat je weet dat je verzekering ook geldig is en je motor voor 30 dagen verzekeren kost 35 euro. Je krijgt een document in je mail dat je moet uitprinten en bij je papieren houden. Het bezit van die verzekering wordt gecontroleerd en papier komt bij controles geloofwaardiger over dan een schermafdruk.
Groene kaart in Turkije, Servië & Bulgarije
Vraag voor je vertrekt richting dergelijke landen een geprinte groene kaart aan bij je verzekering. Schermafdrukken op je telefoon of eigen PDF-printjes maken bijzonder weinig indruk bij controles en kunnen je extra tijd kosten of gedoe opleveren. Ik heb voldoende mensen zien klungelen bij (grens)controles om het zekere voor het onzekere te nemen en de moeite te nemen een groene kaart aan te vragen.
Het is opmerkelijk dat de TomTom 550 met werelddekking geen kaarten van Georgië beschikbaar heeft. Bij het passeren van de grens rijden we een mooi groen scherm binnen en ik vervang de navigatie noodgedwongen door mijn telefoon met een navigatie-app om ons door Batumi te loodsen. Om te navigeren gebruiken wij overigens meestal een (geplastificeerde) papieren wegenkaart. Plaatsnamen in Georgië worden zowel in het Georgisch als het Engels aangeduid.
Einde middag zijn we bij het hostel in Batum. We halen de koffers van de motoren en installeren ons in de kamer met badkamer. Wij zijn er meesters in om een hotelkamer in no-time er uit te laten zien als een uitdragerij met motorkleding, koffers en tassen. Gelukkig zien we hetzelfde gebeuren bij andere motorreizigers als we de video’s op Youtube mogen geloven…
Batumi blijkt een hele andere wereld te zijn dan Turkije. Het is levendig en een stuk mondainer, maar tegelijkertijd is er een groot contrast tussen oud en nieuw. Na een korte wandeling en een snelle hap gaan we slapen. Morgen hebben we de hele dag gereserveerd om Batumi te bezoeken.
